Εικονογράφηση: Κατερίνα Μελισσανίδου
Κείμενο: Σοφία Χατζηπασχάλη, Φεβρουάριος 2022
Ελεύθερη κι απειλημένη
Εκείνη την ίδια μέρα που τη γνώρισε φύτεψε μια λεμονιά.
Οι δυο πρώτοι χειμώνες είναι δύσκολοι, αν αντέξεις μπορείς να μείνεις για πάντα, όπως οι λεμονιές· στην αρχή είναι ευαίσθητες, αν δεν παγώσουν μετά δεν παθαίνουν τίποτε. Οι χειμώνες στο νησί είναι ήπιοι, της είπε εκείνη την πρώτη μέρα.
Το φιλί του μύριζε μαστίχα.
Η λεμονιά έγινε το κορίτσι του και το κορίτσι η λεμονίτσα του.
Την χάιδευε κι Εκείνη ανέδυε τ’ αρώματά της και γέμιζε χυμούς και άνθιζε. Δεν κάρπισε ούτε τον πρώτο, ούτε τον δεύτερο, ούτε τους επόμενους χειμώνες.
Για παιδιά είχανε ψάρια. Τους έδιναν ονόματα, τα φρόντιζαν, τα χάζευαν καθώς μεγάλωναν. Κι εκείνα έκαναν δικά τους παιδιά-ψάρια. Κάποια πέθαιναν αιφνιδίως, όπως και τα πραγματικά παιδιά.
Εκείνη δεν ήθελε ψάρια για παιδιά, αρρώσταινε κρυφά τους χειμώνες, ήταν πουλί μέσα στο κλουβί. Τα χάδια και τα δροσερά φιλιά του δεν ελάφραιναν το βάρος.
Εκείνος έμοιαζε απόλυτα ευτυχής· η λεμονιά και το κορίτσι μεγάλωναν όπως είχε προβλέψει. Δεν τις απειλούσαν πια οι χειμώνες. Ήταν ήσυχος.
Και μια μέρα, τη μέρα που Εκείνη θέλησε να πετάξει, άνοιξε μόνη της την πόρτα. Κοντοστάθηκε για ώρα, για πολλή ώρα, ίσως για μέρες, ίσως για μήνες, ίσως για χρόνια. Του άφησε για σημείωμα ένα τραγούδι. Η μουσική του έκλαιγε μια λυπητερή ιστορία, για ένα ψάρι που αγάπησε ένα πουλί. Πήδηξε έξω απ’ το κλουβί, άνοιξε τα φτερά της και ρίχτηκε στη ζωή. Σε μια ζωή με αέρα, αρπαχτικά και καταιγίδες. Προτιμούσε όμως έτσι, ελεύθερη κι απειλημένη. Να ελπίζει σε καλοκαίρια, ταξίδια, αγάπες και όνειρα.
Ήταν χειμώνας. Ένας χειμώνας, πέντε χρόνια μετά την πρώτη τους συνάντηση που πάγωσε η λεμονιά και πέταξε μακριά η λεμονίτσα.
Comments